χαρχάλι

το, Ν

1. λειρί πετεινού

2. περιδέραιο.

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. χαρχάλι, με αρχική σημ. «λειρί πετεινού», κατά μία άποψη, έχει προέλθει από τον τ. καρακάλλιον, υποκορ. τού καράκαλλον* «είδος κοντού ενδύματος με κουκούλα», ενώ, κατ' άλλη άποψη, από τη λ. χηλή* / χαλά, μέσω ενός τ. *χαλχάλι (< χαλά, με αναδίπλωση τής πρώτης συλλαβής), με ανομοίωση τού -λ- σε -ρ-].